Skąd przyszliśmy, kim jesteśmy?

306

świeckich wikariuszy. W odniesieniu do opactwa lubiąskiego wydaje

się jednak, że sytuacja była odwrotna – zdarzało się bowiem, że pro-

boszczom świeckim przydzielano do pomocy cystersów. O takim przy-

padku, również w odniesieniu do Sicin, informuje XVI-wieczny zapis

w Nekrologu Lubiąskim. Na większą skalę funkcje duszpasterskie

i parafialne rozwinęły się w Lubiążu dopiero od połowy XVI w., a przy-

czyniły się do tego zarówno brak księży świeckich, jak i niechęć wobec

przejmowania parafii przez protestantów. Opactwo lubiąskie odegrało

przy tym znaczącą rolę nie tylko w zapobieganiu przejmowania parafii,

ale także w odbieraniu innowiercom jednostek już przejętych. Dzięki

temu właśnie w dobrach lubiąskich w okresie XVI-XVII w. zachowało

się najwięcej kościołów, w których posługę sprawowali księża katolic-

cy. Jak już wspomniano, również parafia Siciny swojej przynależności

do opactwa lubiąskiego zawdzięczała fakt, że w czasie reformacji po-

została katolicka.

Najbardziej jednak widocznym i trwałym śladem wpływu cy-

stersów na omawiany obszar była i jest architektura. Jak już wspo-

mniano, w Sicinach, w momencie przejęcia przez zakonników, funk-

cjonował już kościół parafialny. Była to drewniana gotycka świątynia,

powstała przed 1289 r. Inkorporacja sicińskiego kościoła do klasztoru

lubiąskiego nastąpiła dopiero w 1424 r. na podstawie bulli papieża

Marcina V. Taka odległość czasowa nie była jednak zjawiskiem wyjąt-

kowym, podobnie bowiem kształtowała się sytuacja również w pozo-

stałych prepozyturach opactwa. W XV w. świątynia drewniana została

zastąpiona przez budowlę kamienną, której wizerunek zachował się

na polichromii w sali jadalnej klasztoru, zwanego pałacem opackim

oraz na fresku kruchty podwieżowej obecnego kościoła. Zgodnie

z założeniem zakonu cystersów, według którego, każdy nowopowstały

kościół miał być poświęcony Wniebowzięciu Najświętszej Marii Panny,

również świątynia w Sicinach nosiła to wezwanie. Ołtarz główny tego

kościoła poświęcony był właśnie Wniebowzięciu Najświętszej Maryi

Panny, a jego fragment obecnie znajduje się w pobliskiej Czerninie

(gm. Góra), gdzie stanowi środkową część ołtarza głównego. Zazna-