Skąd przyszliśmy, kim jesteśmy?

310

w wyniku sekularyzacji opactwa lubiąskiego (1810 r.) – nastąpił kres

świetności sicińskiej prepozytury. Również w późniejszym okresie nie

przeprowadzano prac, które wpłynęłyby zasadniczo na zmianę wyglą-

du świątyni. Prowadzone były głównie niezbędne naprawy dachu oraz

prace malarskie. Prawdopodobnie właśnie do tych ostatnich odnoszą

się umieszczone na ścianie kościoła daty: „1823” i „1927”. Z drugą

z nich związane było ponadto wybudowanie przy bocznym, wschod-

nim wejściu do świątyni pomnika poświęconego ofiarom I wojny świa-

towej, którego autorem był wrocławski architekt Hans Schlicht.

W okresie międzywojennym otynkowano ściany i pokryto wieżę mie-

dzianą blachą, a w latach powojennych pomalowano ściany wnętrza

oraz wymieniono pokrycie dachu. W roku 2009 rozpoczęto natomiast,

trwający nadal, remont elewacji zewnętrznej kościoła.

Na mocy decyzji z 1961 r., zgodnie z klasyfikacją obowiązującą

do 1973 r., siciński kościół pocysterski został uznany za zabytek klasy

„0”, co stawia go w gronie nielicznych obiektów Dolnego Śląska o tej

randze. Świątynia pw. św. Marcina jest budowlą nieorientowaną, zało-

żoną na planie krzyża greckiego przenikającego się z prostokątem, ze

sklepieniem – pseudokopułą (tzw. kapa czeska) w centrum.

W organizacji przestrzeni tej świątyni główną rolę odgrywa

kwadratowe przęsło centralne, które dzięki zamieszczeniu w narożach

aedicul (czyli nisz w wewnętrznych ścianach budynku) z kolumnami

uzyskało najbogatszą artykulację architektoniczną. W przęsłach bocz-

nych ważną rolę odgrywają empory o ciągłej, okalającej wnętrze balu-

stradzie, które dzielą te przestrzenie na dwie kondygnacje. Zaznaczyć

tu trzeba, wspomniane aedicule oraz galerie to elementy charaktery-

styczne dla twórczości młodszego Dienzenhofera, a kościół siciński

stanowi jedyny na Śląsku przykład ich występowania.

Barokowy wystrój wnętrza sicińskiej świątyni tworzy dekoracja

rzeźbiarska wykonana przez Franciszka Józefa Mangoldta oraz malar-

ska autorstwa Ignacego Axtera i Antoniego Feldera. Pierwszemu

z wymienionych twórców przypisuje się autorstwo ołtarza głównego

oraz ambony. Ołtarz główny sicińskiej świątyni jest ołtarzem architek-