Skąd przyszliśmy, kim jesteśmy?

314

Rzeczony pałac stanowi drugi, z zachowanych do dziś elemen-

tów pocysterskiego zespołu w Sicinach. Budynek ten, nazywany rów-

nież probostwem, był siedzibą sicińskiej prepozytury, a mieszkający

w nim prepozyt sprawował tylko funkcje administracyjne. Formalnie

natomiast właścicielem samego pałacu, jak i prepozytury, był klasztor

– czyli opat lubiąski. Stąd właśnie budynek nazywany jest pałacem

opackim.

Do wznoszenia budynku probostwa przystąpiono wkrótce

po zakończeniu budowy kościoła. Prace te ukończono w 1752 r., kiedy

to opatem w Lubiążu był Tobiasz Stusch i to właśnie jego monogram

(T.A.L. – Tobbias Abbas Lubensis) znajduje się na jednym z kartuszy

herbowych, jakie umieszczono nad wejściem do pałacu. Drugi z kartu-

szy przedstawia natomiast godło klasztoru lubiąskiego.

Podobnie, jak w przypadku kościoła św. Marcina, kwestia autor-

stwa budynku probostwa w Sicinach jest zagadnieniem spornym, jed-

nak, jak wykazały nowsze badania nad twórczością K.M. Franta, naj-

bardziej prawdopodobne jest, że to właśnie jemu przypisać należy

całkowite autorstwo sicińskiej prepozytury.

Pałac opacki został założony na rzucie prostokąta o zryzalito-

wanych dłuższych bokach. Jest on budowlą 3-kondygnacyjną (piwnice,

parter, piętro) i 2-traktową, o symetrycznym układzie wnętrz. Dzięki

zapisom historyka opactwa lubiąskiego, A. Teicherta, wiadomo, że

w pomieszczeniach piwnicznych mieściła się kuchnia, studnia, a także

pokoje mieszkalne i magazynowe. Parter przeznaczony był na pokoje

prepozyta i służących. Również tutaj znajdowały się jadalnie codzien-

ne, oraz jadalnia reprezentacyjna, w której do dziś zachowała się ba-

rokowa polichromia. Piętro natomiast zajmowały sypialnia gościnna,

pokoje opata i jego służby, a także mieszkania młodszego i starszego

kapłana.

Omówione budowle stanowiły doskonały symbol świetności

prepozytury sicińskiej w okresie nowożytnym, a współcześnie stano-

wią jedyny trwały ślad po wielowiekowym pobycie cystersów lubią-

skich na obszarze Ziemi Górowskiej. Kres rozwojowi grangii sicińskiej