Skąd przyszliśmy, kim jesteśmy?

OZDZIAŁ

III. Życie religijne

301

zny na rzecz kościoła pw. św. Jakuba w Starej Górze. Jako świadkowie

zostali w nim wymienieni proboszcz Jakob von Ziche (Seitsch – Siciny)

oraz Graf Dirsicrajus von Ziche. Wspomnienie proboszcza świadczy

o tym, że już wówczas istniał w Sicinach kościół. Dzirżykraj z Sicin był

najpewniej posiadaczem wsi, a być może także fundatorem wspo-

mnianej budowli. Wywodził się najprawdopodobniej z możnego ślą-

sko-wielkopolskiego rodu Dzirżykrajowiców. Kolejnym znanym wła-

ścicielem Sicin był Stefan, wspomniany przez Henryka głogowskiego

w akcie darowizny dla klasztoru z 1309 r. Przed tą datą wieś musiała

przejść na własność księcia.

W 1311 r. nadanie książęce zostało potwierdzone przez legata

papieskiego. Dokument ten informuje ponadto, że już wówczas w Sici-

nach na stałe przebywało 4 zakonników, a wszelkie dochody z parafii

miały być przeznaczone na utrzymanie mnichów i probostwa.

Na otrzymanym terenie cystersi, zgodnie z praktyką stosowaną

w całym zakonie wobec obszarów zależnych, położonych w znacznej

odległości od monasterów, utworzyli prepozyturę (grangię), czyli za-

rządzaną przez przeora wspólnotę, zależną od opata klasztoru macie-

rzystego, ale cieszącą się znaczną samodzielnością. Jak informują XIV-

wieczne dokumenty, pierwszym zarządcą grangii sicińskiej był mnich

o imieniu Konrad.

W niedługim czasie po nadaniu obszar grangii rozszerzył się

o dwie sąsiednie wsie: Wronów i Radosław, zakupione przez opata

Rudolfa odpowiednio w latach 1311 i 1312. Wkrótce też nastąpiły

kolejne nadania na rzecz opactwa lubiąskiego, dotyczące właśnie Sicin.

W 1326 r. książę Jan ścinawski, syn Henryka głogowskiego, potwier-

dził prawa opactwa do wsi Siciny oraz dóbr takich, jak Wronów, Wio-

ska, Cieniawa i Radosław, wraz z lasami i nieużytkami. W roku 1349

natomiast król czeski Karol IV udzielił klasztorowi lubiąskiemu zezwo-

lenia na lokację na prawie niemieckim folwarku klasztornego Siciny

oraz na utworzenie tam sołectwa, piekarni, kuźni, karczmy oraz

warsztatów rzemieślniczych. Podobne treści zawierał dokument wy-