

Skąd przyszliśmy, kim jesteśmy?
300
wspólnego ubóstwa, wyrażanego przez pracę fizyczną, oddalenie od
ludzi i świata oraz przestrzeganie surowej ascezy. Zamierzali pędzić
życie ściśle według wskazań reguły benedyktyńskiej, z pominięciem jej
późniejszych interpretatorów. Konwenty cysterskie miały być zakła-
dane na surowym korzeniu, w oddaleniu od osad ludzkich i innych
jednostek monastycznych. Miały być także w pełni samowystarczalne,
co wymagało od zakonników łączenia modlitwy z pracą fizyczną –
benedyktyńskiego
ora et labora
. Pomocą w uzyskaniu tej samodzielno-
ści miała być instytucja konwersów, czyli braci świeckich, którzy prze-
jęli większość prac w klasztorach.
Opactwa cysterskie, funkcjonujące w Polsce od samego począt-
ku, opierały się na już zmienionych zasadach. Od XII w., rezygnując
z dążenia do samowystarczalności i skrajnego ubóstwa, cystersi
przyjmowali liczne nadania dóbr ziemskich wraz z powinnościami
ludności. Doskonale ilustruje to przykład opactwa lubiąskiego, które
już w początkowym uposażeniu otrzymało 15 wielkich posiadłości
ziemskich, co stawiało fundację tę w gronie najbogatszych na Śląsku.
Zgodnie z ogólną tendencją, do przełomu XIII i XIV w. rozwój
dóbr cysterskich wiązany był głównie z nadaniami i darowiznami na
rzecz opactwa. Wśród największych darczyńców klasztoru w Lubiążu
w tym czasie wymienić trzeba przede wszystkim fundatora – Bolesła-
wa Wysokiego oraz jego syna Henryka Brodatego. Choć w okresie
późniejszym donacje na rzecz szarych mnichów nie były już zjawi-
skiem tak częstym, nadal spotykali się oni ze znaczną przychylnością
Piastów śląskich. Wielkim przyjacielem klasztoru lubiąskiego był mię-
dzy innymi książę Henryk I głogowski. On to właśnie 5 XII 1309 r. za
sprawą żony Matyldy, również przychylnej Lubiążowi, darował opac-
twu folwark Siciny, wraz z przyległościami i wspólnotą kościelną ist-
niejącą wokół tej miejscowości, a także zwolnieniem od prawa pol-
skiego oraz wszelkimi prawami dominalnymi.
Warto w tym miejscu zaznaczyć, że miejscowość Siciny zalicza-
na jest do grona najstarszych na Śląsku. Po raz pierwszy jej obecna
nazwa pojawiła się w dokumencie z 9 VII 1289 r., dotyczącym darowi-