Skąd przyszliśmy, kim jesteśmy?

268

kich duchownych z okręgu głogowskiego, górowskiego i kożuchow-

skiego. Świeccy członkowie stowarzyszenia za zadanie postawili sobie

utrzymanie kościołów miejskich w rękach katolików, aby w ten sposób

chronić swą odrębność wyznaniową.

Wyznanie katolickie na Ziemi Górowskiej zachowało się, o czym

świadczy fakt, że w roku 1628, gdy ponownie restytuowano katolickie

nabożeństwa, szybko znalazła się liczna grupa katolików, co umożliwi-

ło utworzenie rzymskokatolickiej gminy wyznaniowej. Jak wyglądała

rekatolizacja na Ziemi Górowskiej w okresie wojny trzydziestoletniej,

możemy dowiedzieć się z relacji Ziołeckiego zawartej w

Historii miasta

Góra 1300-1900

. Pisze on: „Po tym, jak Lichtensteińczycy wypędzili

z Góry ewangelickiego pastora Dawida Hubera, a kościół farny św.

Katarzyny oddali katolikom, nie trzeba było długo czekać na wprowa-

dzenie katolickiego proboszcza. Wkrótce też luterańska Rada Góry pod

ich presją dokonała zmiany wyznania i »przez noc« stała się katolicką”.

W okresie od 1628 do 1632 r. wszystkie kościoły ewangelickie zostały

oddane katolikom. Równolegle z odbieraniem kościołów, wypędzano

pastorów. Pozostawiane przez nich parafie obsadzano katolickimi

duchownymi, ale w okresie reformacji ich szeregi były dość znacznie

uszczuplone, stąd też przybycie proboszcza często było przesuwane

w czasie i napotykało wiele problemów. Dokładniejsze dane o liczbie

duchownych pochodzą dopiero z 1670 r., ze sprawozdania powizyta-

cyjnego w archidiakonacie głogowskim. Wynika z niego, że w roku

1670 w archiprezbiteriacie górowskim było 10 duchownych katolic-

kich, w 1679 – 15, w 1687 – 11, w latach 1693-1694 zanotowano ich

12, w roku 1705 – brak, w 1715-1716 ponownie 15. Archiprezbiteriat

górowski był drugim (po głogowskim), w którym zanotowano tak

wysoką obsadę stanowisk kościelnych. Na dalszych miejscach uplaso-

wały się: Kożuchów, Szprotawa, Świebodzin i Zielona Góra. Umysło-

wość kleru katolickiego kształtowały przede wszystkim księgozbiory

przykościelne. Na szczególną uwagę zatem zasługuje wymieniona

w protokole powizytacyjnym z 1670 r., biblioteka parafialna z Góry.

Wizytator naliczył 100 dzieł, w Czerninie było 10 ksiąg. Były to księgi