Skąd przyszliśmy, kim jesteśmy?

266

miasta, ze stawem rybnym. Braciszkowie mieli mieć wolną rękę

w pomnażaniu swej własności. Mogli otrzymywać darowizny, zakładać

fundacje, zbierać datki, otrzymywać zapisy testamentowe. Klasztor

franciszkański nie funkcjonował w Górze zbyt długo. Już w roku 1503

została, na rzecz miasta, sprzedana tzw. Łąka Mnichów z wszystkimi

przynależnościami. W okresie reformacji, cegły z rozebranego klaszto-

ru służyły do remontu kościoła Bożego Ciała.

Szacuje się, że w 1500 r. w diecezji wrocławskiej było 1200 du-

chownych, do których należy doliczyć jeszcze ok. 1000 kleryków niż-

szych święceń. Natomiast ludzie świeccy, dążący do pogłębienia życia

religijnego, zakładali bractwa, których największy rozwój datuje się

właśnie na wiek XV. W Górze w tym czasie funkcjonowało kilka bractw

i stowarzyszeń, które dla własnych potrzeb wznosiły niewielkie ko-

ściółki lub fundowały w miejscowym kościele ołtarze bądź kaplice.

Np. w 1408 r. biskup wrocławski Walter potwierdził fundację ołtarzy

w kościele szpitalnym św. Mikołaja i w kościele parafialnym. W 1450 r.

został ufundowany (w kościele parafialnym św. Katarzyny) ołtarz

w kaplicy bractwa maryjnego, natomiast Bractwo Najświętszego Sa-

kramentu odprawiało swoje modły w kościele pw. Bożego Ciała. Brac-

twa pasyjne i Bractwo św. Krzyża posiadało swój niewielki kościółek,

który był usytuowany na przykościelnym cmentarzu, za kościołem św.

Katarzyny (na prawo od głównego portalu kościoła). Również cechy

wznosiły dla swych członków kościoły. W Górze własny kościół

pw. NMP, zlokalizowany przed Bramą Polską, miał cech sukienników.

Jeśli chodzi o kościelną podległość terytorialną, to w XVI w. Zie-

mia Górowska nadal wchodziła w skład archidiakonatu głogowskiego,

a ten natomiast wchodził w zasięg terytorialny diecezji wrocławskiej

(wraz z archidiakonatami wrocławskim, opolskim i legnickim). Archi-

diakonat głogowski dzielił się na mniejsze jednostki administracyjne,

jakimi były archiprezbiteriaty (dekanaty). A tych było w 1570 r. dzie-

więć: górowski, żagański, szprotawski, głogowski, sławski, kożuchow-

ski, świebodziński, zielonogórski i w Wysokiej Cerkwi. Ogniwem łą-

czącym parafię z biskupem był archidiakon.