181 / 576
R
OZDZIAŁ
II.
Zabytki świadkami minionych czasów
179
wówczas właściciel dworu, nie jest on jednak znany. Dopiero w 1912 r.
pojawia się informacja o właścicielu dóbr dworskich w Jastrzębiej, był
nim Max Huck. Był on właścicielem majątku do 1937 r. Obecnie miesz-
ka w pałacu kilka rodzin, a obiekt nadaje się pilnie do gruntownego
remontu.
Kłoda Górowska
Kolejne – z omawianych dworów – to pałace znajdujące się w Kłodzie
Górowskiej, składającej się z połączenia dwóch wsi: Kłody Wielkiej
i Kłody Małej. Pałac w Kłodzie Wielkiej, to obiekt charakteryzujący się
dużą bryłą korpusu głównego oraz przylegającymi do niej dwiema
przybudówkami z końca XIX, bądź początków XX w. Dwór jest muro-
wany, z cegły oraz kamienia, posiada dwie kondygnacje, całość kryta
jest dachem naczółkowym. Elewację frontową, wschodnią, poprzedza
drewniana trójosiowa weranda na kamienno-ceglanej podpiwniczonej
podmurówce, ze schodami. Całość dworu zbudowana została na rzucie
zbliżonym do kwadratu. Budynek ma barokową formę, jednak najbar-
dziej autentyczny barokowy charakter posiada elewacja szczytowa
południowa, to na niej najlepiej zachował się charakterystyczny line-
arny podział płaszczyzny ściany za pomocą gzymsów i lizen na tle
chropowatego tynku.
Analiza architektoniczna sugeruje, że dwór jest budynkiem nie-
jednorodnym stylowo, jego mury magistralne są kamienno-ceglane,
oznacza to, że powstały wcześniej niż w baroku. Biorąc pod uwagę
formę sklepień w piwnicach, analizę układu piwnic oraz murów ob-
wodowych można wskazać, że są to nawiązania do układów dworów
późnorenesansowych z końca XVI w. i początków XVII w. W dobie
baroku zatem nastąpiła gruntowna przebudowa dworu, świadczy
o tym opracowanie elewacji z zastosowaniem dwóch rodzajów tynku,
podział płaszczyzn ścian za pomocą gzymsów i lizen, czy zastosowane
obramienia okien oraz dekoracyjne płyciny podokienne. Również
wnętrze parteru nawiązuje do XVII-wiecznych układów. Także z tam-
tego okresu pochodzą sztukaterie na parterze.