Skąd przyszliśmy, kim jesteśmy?

234

wona, żelazista, wskazująca na kolor gleby albo od wyrazu ruda – ba-

gnista, podmokła łąka, błoto.

Ryczeń

– ok. 1300, być może Rzeczyn, od wyrazu rzeka.

Sądowel

– 1155, możliwe pierwotna nazwa Są-dół z przedrost-

kiem są – spół, czyli wspólny, połączony tj. osada między dwoma do-

łami; możliwa forma Sądo-wel z prasłowiańskim rdzeniem -vel – wil-

gotny, mokry, por. Wąwel.

Smolne

– 1791, pierwotna nazwa Smogorz – od wyrazu smo-

gorz, czyli torf.

Strupina

– 1248, od wyrazu strup, teren zeskorupiały, zmarz-

nięty.

Tarpno

– 1310, pierwotnie Tarnów od wyrazu staropolskiego –

tarn, czyli tarnina, cierń.

Wąsosz

– 1290, pierwotnie nazwa Wąsosze – miejsce, gdzie coś

się schodzi, zbiega, łączy. Jest to etymologia Aleksandra Brücknera.

Wśród nazw topograficznych należy umieścić Kałów (niemiecki

Kahlau). Nazwa ta funkcjonowała w latach 50. Obecnie to Polanowiec.

Nazwa Kałów pochodzi od słowa „kał” – błoto, bagno.

Nieco tylko młodsze są

toponimy dzierżawcze

, oznaczające

przynależność danej miejscowości do osoby, czyją była własnością.

Wśród nich najstarsze są zakończone na -jь, -ja, -je żywotne tylko do

XIII w.

Wg Stanisława Rosponda jedyną taką nazwą zakończoną na -jь

w powiecie górowskim jest Uścim (obecnie Uszczonów) pochodząca

od imienia Uściwoj, pochodzące od wyrazu ustiti – pobudzać. Z kolei

autorzy

Słownika etymologicznego nazw geograficznych Śląska

(t. 14)

interpretują ją jako starą nazwę dzierżawczą od nazwy osobowej

Uszczon. Początkowo Stanisław Rospond nazwę Wąsosz objaśniał jako

pochodzącą od Wąsoch-jь, ale następnie od takiej interpretacji odszedł

na rzecz wcześniej przedstawionej.

Zakończone na -ov- (-ów, -owa), -in- (-in, -ina, -ino) najczęściej

używano w XIV-XV w. Przyrostki -ewo, -owo, -ino są charakterystycz-