Skąd przyszliśmy, kim jesteśmy?

wahania – wyłącznie lub częściowo – na papierze: w zestawieniach

statystycznych.

Pod koniec grudnia rozmieszczenie ludności nadal było nierów-

nomierne. W gminach Giżyn, Stara Góra i Niechlów brakowało już

wolnych gospodarstw rolnych, na których można się było osiedlić.

Z drugiej strony wolnych gospodarstw najwięcej znajdowało się na

terenie gmin Psary (159) i Jemielno (134). W innych gminach też było

wolnych sporo gospodarstw: gmina Bartków – 85, gmina Ślubów – 93,

gmina Luboszyce – 93. Szczególnie rażąca dysproporcja między zaję-

tymi gospodarstwami (362) i niezajętymi (134) cechowała gminę Je-

mielno. Tendencja z początkowego okresu osadnictwa utrzymała się –

wioski między Baryczą i Odrą nadal były nie doludnione (gminy Je-

mielno, Luboszyce i Psary, choć na terenie tej ostatniej osiedliło się

sporo osób: 1402).

Osadnictwo w 1946 r.

O ile 31 grudnia 1945 r. powiat górowski liczył 20 098 polskich miesz-

kańców, to 31 grudnia roku następnego – 25 216.

W ciągu roku 1946 r. na terytorium powiatu górowskiego przy-

było zaledwie 5108 osób. Jak się wydaje, ma to związek z tym, że po-

wiat górowski nie mógł już przyjąć większej liczby osadników, a osad-

nictwo na jego terytorium dobiegało końca.

15 sierpnia 1946 r. ludność osiągnęła swoisty szczyt liczebności

– 26 823, który w dwu następnych tygodniach gwałtownie zmalał –

o 2417. Z gminy Czernina ubyło 666 osób, Wąsosz – 508, Psary – 341,

Luboszyce – 614, Rudna Wielka – 449. Spadek ludności nie ogarnął

wszystkich gmin. W dwu odnotowano nawet napływ ludzi: Góra – 93,

Siciny – 68.

Tak masowe opuszczanie powiatu górowskiego wywołało reak-

cje władz administracyjnych. Starosta 31 sierpnia 1946 r. wystosował

do burmistrza Góry, wójtów i sołtysów pismo z nakazem, żeby osie-

dleńcy „samowolnie” nie opuszczali przydzielonych gospodarstw, ale

też nie zajmowali bez wiedzy PUR wolnych. Pismo to zostało skiero-