85 / 576
R
OZDZIAŁ
II.
Zabytki świadkami minionych czasów
83
kowicie zniszczone. Dwa świeczniki zaś przeniesione zostały do Oset-
na. Wizytator z 1688 r. potwierdził konieczność remontu sklepienia
i dachu, wymienił 11 okien pozbawionych szyb. W swoich zapiskach
zwraca on także uwagę na malowane ławki, drewniany chór ozdobio-
ny postaciami, a także ołtarz, który był splądrowany. W kościele znaj-
dowała się również drewniana chrzcielnica, w części złocona i poli-
chromowana. W dokumencie tym wymieniony jest także Jerzy Stosch,
który przekazał 1500 talarów na rozbudowę kościoła (to jemu przypi-
suje się dobudowę północnego aneksu). Wizytator wspomina o wieży,
która u podstawy była kwadratowa, a w górnej części sześcioboczna.
Wymieniona jest także zakrystia, która znajdowała się w południo-
wym aneksie. Podczas wojny trzydziestoletniej świątynia została splą-
drowana, najprawdopodobniej wówczas ukradziono ołtarz. Natomiast
w 1653 r. kościół został przejęty przez katolików i włączono go do
parafii w Osetnie. Potrzeby protestantów miały zaspokajać kościoły
graniczne w Luboszycach i Ryczeniu, a także w Szlichtyngowej.
W momencie, gdy Góra wraz z całym Śląskiem dostała się pod pano-
wanie Prus (1741 r.), poprawiła się sytuacja protestantów. Także
wówczas przejęli oni ponownie zbór we Wronińcu. W latach 1774-
1775 przeprowadzony został remont wieży, została ona podwyższona
o jedną kondygnację i wzmocniono ją dwiema przyporami. Za remont
odpowiadał Krzysztof von Hocke, a prowadził go mistrz murarski
Konrad z Jabłonnej. Roboty ciesielskie wykonał Jan Tadeusz Storek
z Czech. W dalszym ciągu jednak zbór nie był używany, korzystano
natomiast z przykościelnego cmentarza. Podczas uroczystości pogrze-
bowych wykorzystywano także dwa stare dzwony wiszące na kościel-
nej wieży. Wspominany już wcześniej R. Weber w swych dokumentach
stwierdzał, że zniszczony kościół przetrwał dzięki opiece rodziny von
Unruh. Aktualnie ruina kościoła budzi zainteresowanie turystów nie
tylko swym wyglądem, ale również brakiem szerszych informacji na
temat tego, komu służyła i kiedy w tę ruinę popadła.