Skąd przyszliśmy, kim jesteśmy?

Natomiast od roku 1713, właścicielem miasteczka – Czerniny, staje się

rodzina von Lestwitz.

Początek XVIII w. przyniósł „wojnę północną” (w latach 1700-

1721 pomiędzy Rosją, Saksonią, Danią, Polską i Prusami z jednej stro-

ny, a Szwecją z drugiej), która sprawiła, że przez tereny Ziemi Górow-

skiej w latach 1705-1707 wielokrotnie przeciągały oddziały wojsk

polskich, saksońskich, rosyjskich, szwedzkich i pruskich. Gdy w pobli-

żu niedalekiego Ponieca rozegrała się jedna z wielu bitew tej wojny,

pobite oddziały saksońskie schroniły się w Górze, gdzie jednak dopadli

ich Szwedzi. Podobnie było po bitwie pod Wschową. Armia saksońska

cofała się przed Karolem XII przez Górę i Ryczeń do Polski. I jedni,

i drudzy żądali żywności, noclegu, paszy dla koni, a nawet samych koni

i wozów. To, co mieszczanie zdążyli z tak wielkim trudem odbudować,

ponownie było niszczone i plądrowane. Dodatkowym nieszczęściem

były klęski nieurodzaju, powodzie, zaraza i pożary, jakie nawiedziły

Wąsosz (1710 r.). Pozytywnym dla ewangelickich mieszkańców miast

i okręgów był tylko fakt, że dzięki Szwedom ponownie zaczęto odpra-

wiać nabożeństwa protestanckie w kościołach.

W granicach państwa pruskiego

Pod koniec 1740 r. na Śląsk uderzył król pruski Fryderyk II. Działania

wojenne rozpoczął przy całkowitym zaskoczeniu przeciwników. Po-

wodzenie Prus było wynikiem nieprzygotowania władz austriackich

do odparcia najazdu. W 1740 r. siły zbrojne na Śląsku to zaledwie

2 bataliony i 8 kompanii grenadierów. Większość miast śląskich, m.in.

i Wrocław, poddała się wojskom pruskim bez walki. Głogów natomiast

bronił się od grudnia 1740 r. do marca 1741 r., Góra i Wąsosz zostały

zajęte już na początku 1741 r., a mieszczanie nie stawiali oporu. Tak

szybkie opanowanie Śląska przez Prusy wynikało z separatyzmu

dzielnicowego. Nie wykształciły się silniejsze więzy Śląska z Czechami,

panował tutaj swoisty patriotyzm lokalny, śląski, daleki także od utoż-

samiania się z cesarzem, Habsburgami. Również ludność katolicka nie

była zadowolona z poczynań Wiednia. Doprowadziło to do pewnej