

Skąd przyszliśmy, kim jesteśmy?
106
W 1934 r. wymieniono więźbę dachową i pokrycie dachu, oczyszczono
elewację zachodnią, wybielono blendy. Remont ukończono w 1934 r.,
co upamiętniają chorągiewki na hełmach wieżowych. II wojna świato-
wa przyniosła poważne zniszczenia miasta, szczęściem kościół nie
ucierpiał. Nieszczęście natomiast wydarzyło się w okresie powojen-
nym, w roku 1963, gdy zawaliła się część wieży północnej oraz skle-
pienie przęsła chórowego, zniszczeniu uległ też prospekt organowy.
Odbudowa i restauracja trwała do roku 1967. W 1969 r. kościół wypo-
sażono w trzy nowe konfesjonały. W 1980 r. przystąpiono do kolej-
nych prac remontowych, wybudowano także dom katechetyczny.
W okresie, gdy proboszczem był ks. Marek Biały dokonano renowacji
płyt nagrobnych i epitafijnych na elewacji kościoła. W 2010 r. kościół
uzyskał oświetlenie zewnętrzne, wydatnie podkreślające nocną porą
piękno jego bryły, a w 2011 r. świątynia doczekała się remontu dachu.
Od strony architektonicznej, kościół św. Katarzyny jest budowlą
ceglaną, trójnawową, z niewydzielonym prezbiterium. Budowla jest
orientowana, typu halowego, kryta dwuspadowym dachem. Od strony
zachodniej umiejscowione są dwie wieże. Również od strony zachod-
niej przylega niska barokowa przybudówka z niewysoką wieżą.
Do wnętrza prowadzą trzy wejścia: główne wejście zachodnie poprze-
dzone jest barokowym przedsionkiem. Wejście północne posiada wła-
sny niski przedsionek kryty dwuspadowym dachem, wejście połu-
dniowe – kruchtę w ostatniej z kaplic otaczających prezbiterium. Bu-
dowla, z wyjątkiem barokowej przybudówki, jest nieotynkowana.
Układ cegły to tzw. układ polski z dodatkiem zendrówki. Wewnętrzne
ściany są gładkie, rozczłonkowane umieszczonymi wysoko, małymi
otworami okiennymi. Cała budowla ma jednolity, późnogotycki cha-
rakter, zaś najbardziej niejednolita jest elewacja frontowa. W części
prezbiterialnej zastosowano sklepienie trójpodporowe, które pojawiło
się w Polsce w latach 30. XIV w. (jest to istotny szczegół pomagający
w określeniu daty powstania świątyni). Występujące w pozostałych
partiach sklepienie gwiaździste datować można na 2. poł. XV w. Obec-