Skąd przyszliśmy, kim jesteśmy?

186

Pokryto ją dekoracją sgraffitową, a jej najważniejsza część zawierała

przedstawienie figuralne (na kondygnacji piętra zachodniej elewacji

skrzydła wschodniego).

Na początku XVIII w. prawnuczka Jana Wolframa Lossa, Eulalia

Apolonia została żoną Ernesta von Dyhra, który nabył Osetno w latach

30. To właśnie on przekształcił renesansowy pałac w założenie na

rzucie podkowy z wewnętrznym dziedzińcem. Elewację pokryły nowe

tynki, zmieniono otwory okienne, otrzymały one nowe obramienia. Za

ostatnią, neoklasycystyczną przebudowę odpowiada Juliusz Carmer.

Pochodzi ona z 1. poł. XIX w. Z lat 40. XIX w. pochodzą portale elewacji

głównej, dekoracje wnętrza i obecny kształt wieży. Wówczas też po-

wstał park otaczający pałac.

Obecnie pałac nie jest zamieszkały. Nabyła go prywatna firma,

która zamierza, po gruntownym remoncie wnętrza, elewacji ze-

wnętrznej i otoczenia, urządzić w nim ośrodek konferencyjno-

szkoleniowy z zapleczem sportowo-rekreacyjnym.

Szedziec

Wspomniany pałac w Szedźcu jest jednopiętrowym budynkiem mu-

rowanym, otynkowanym, podpiwniczonym, krytym dwuspadowym

dachem. Elewacja frontowa skierowana jest ku zachodowi. Bryła skła-

da się z trzech części, partia środkowa jest niższa, skrzydła boczne zaś

wyższe. Główna część pałacu powstała na rzucie prostokątnym. Nad

wejściem od strony ogrodowej znajduje się herb Gosslerów (pierwot-

nie to tutaj znajdowało się główne wejście). Nad obecną fasadą

umieszczone są dwa herby – Alfreda von Gosslera oraz Elżbiety z do-

mu von Mauve (takie same herby znajdują się na moście przy pałacu

w Kłodzie Małej). Boczne skrzydła powstały na rzucie wydłużonego

prostokąta.