

Skąd przyszliśmy, kim jesteśmy?
186
Pokryto ją dekoracją sgraffitową, a jej najważniejsza część zawierała
przedstawienie figuralne (na kondygnacji piętra zachodniej elewacji
skrzydła wschodniego).
Na początku XVIII w. prawnuczka Jana Wolframa Lossa, Eulalia
Apolonia została żoną Ernesta von Dyhra, który nabył Osetno w latach
30. To właśnie on przekształcił renesansowy pałac w założenie na
rzucie podkowy z wewnętrznym dziedzińcem. Elewację pokryły nowe
tynki, zmieniono otwory okienne, otrzymały one nowe obramienia. Za
ostatnią, neoklasycystyczną przebudowę odpowiada Juliusz Carmer.
Pochodzi ona z 1. poł. XIX w. Z lat 40. XIX w. pochodzą portale elewacji
głównej, dekoracje wnętrza i obecny kształt wieży. Wówczas też po-
wstał park otaczający pałac.
Obecnie pałac nie jest zamieszkały. Nabyła go prywatna firma,
która zamierza, po gruntownym remoncie wnętrza, elewacji ze-
wnętrznej i otoczenia, urządzić w nim ośrodek konferencyjno-
szkoleniowy z zapleczem sportowo-rekreacyjnym.
Szedziec
Wspomniany pałac w Szedźcu jest jednopiętrowym budynkiem mu-
rowanym, otynkowanym, podpiwniczonym, krytym dwuspadowym
dachem. Elewacja frontowa skierowana jest ku zachodowi. Bryła skła-
da się z trzech części, partia środkowa jest niższa, skrzydła boczne zaś
wyższe. Główna część pałacu powstała na rzucie prostokątnym. Nad
wejściem od strony ogrodowej znajduje się herb Gosslerów (pierwot-
nie to tutaj znajdowało się główne wejście). Nad obecną fasadą
umieszczone są dwa herby – Alfreda von Gosslera oraz Elżbiety z do-
mu von Mauve (takie same herby znajdują się na moście przy pałacu
w Kłodzie Małej). Boczne skrzydła powstały na rzucie wydłużonego
prostokąta.