Skąd przyszliśmy, kim jesteśmy?

Janowi ścinawskiemu przed śmiercią została tylko połowa we-

ichbildu górowskiego, stąd na jednym z dokumentów (z 23 kwietnia

1361 r.) tytułował się tylko panem na Górze. Władał Górą i całym we-

ichbildem górowskim, tyle że połowa księstwa była jego własnością,

a połowa – lennem. Po jego śmierci ten skrawek jego dzielnicy prze-

szedł w ręce Henryka Żelaznego.

Wówczas księstwo głogowskie składało się jakby z dwu części:

żagańsko-głogowskiej Henryka Żelaznego i głogowsko-górowskiej

króla czeskiego. Podzielony weichbild górowski i sama Góra znajdowa-

ły się w obydwu częściach.

W 1369 r. zmarł Henryk Żelazny, zostawiając trzech synów.

Przez dziewięć lat rządzili wspólnie. W 1375 r. dokonano dokładnego

rozgraniczenia Góry i weichbildu górowskiego.

W 1378 r. księstwo żagańsko-głogowskie zostało podzielone na

trzy części – księstwa żagańskie, kożuchowskie i głogowskie (tu znaj-

dowała się połowa miasta i weichbildu górowskiego oraz weichbild

ryczeński). Bezpotomna śmierć dwu braci pozwoliła Henrykowi Wró-

blowi w 1394 r. ponownie zjednoczyć w jednym ręku ojcowskie po-

siadłości. Po śmierci pozostawił czterech synów, (jeden z nich Henryk

Młodszy Rumpold był współwłaścicielem połowy Góry i weichbildu

górowskiego), sprzedał on w 1397 r. swą część miasta i jego okręgu

Piastom oleśnickim – Konradowi II i Konradowi III.

W 1384 r. król czeski swą część księstwa głogowskiego oddał

w lenno książętom cieszyńskim, którzy utrzymali ją aż niemal do koń-

ca XV stulecia. Między 1391 r. i 1404 r. książęta cieszyńscy przyłączyli

do swego lenna głogowskiego drugą połowę miasta Góry i weichbildu

górowskiego. Weichbild górowski po 1442 r. rozrósł się terytorialnie,

ponieważ został do niego włączony weichbild chobieński. Stanowił on

enklawę na terenie księstwa wołowskiego i był oddzielony od we-

ichbildu górowskiego weichbildem ryczeńskim.

Pierwszym władcą księstwa głogowskiego z linii Piastów cieszyń-

skich był Przemysław, po nim jego syn Bolko. W 1433 r. nad całością

księstwa sprawował rządy jego syn Wacław, ale w 1442 r. młodszy brat